Corpus Christi

Corpus Christi

Week 8

We worden wakker van een zwaar geluid. Het is de border patrol die komt checken of alles oké is bij ons. We staan moederziel alleen aan de Golf van Mexico. Er zouden wel eens illegalen “ voorbij” kunnen komen volgens     de agenten. Ik open ons tentje en steek mijn duim omhoog. Alles kits! Vervolgens ren ik in mijn blootje het water in om me te wassen. Als ik terug kom bij ons tentje heeft Greta het kampvuurtje weer opgestookt en komt de geur van percolator koffie en geroosterd brood mij tegemoet. 

USA, Texas winter 1997 tussen Corpus Christi en de Mexicaanse grens.

Ik moet hier aan denken als we met de camper aan het strand staan van Almacao da Pera. Tja, mooie herinneringen. Vorig jaar waren we hier met de familie. Lekker ijsjes gegeten. Nu lunchen we met een zalmsalade en een glas vinho branco. Eindelijk prachtig weer. Niet voor lang, verder in de week wordt weer regen voorspeld. Onze vrienden Klaas en Marion wachten niet langer en hebben de Ferry naar Tanger Med genomen. Ze zetten ons ook weer aan het denken. Maar eerst wachten we nog een belangrijke gebeurtenis af over drie weken…

Afgelopen maandag zijn we vanuit Sagres naar Silves verhuisd. Camperplek do Castelo. Met uitzicht op het kasteel en de Aldi om de hoek. Onderweg in Lagoa nemen we water enz. in. Deze camperplek bestaat niet meer, maar de voorzieningen werken nog. 

We blijven in Silves wel vijf dagen. Dat is lang voor ons doen, maar het geeft ons de gelegenheid ook het voetbal te volgen. Het resultaat telt, maar de verrichtingen van Oranje stemmen ons niet echt tevreden. Ook de was wordt hier gedaan en kunnen we weer douchen. 

In een zijstraatje is een eenvoudig restaurant. Veel arbeiders hier, want er wordt nog flink gerestaureerd in Silves. We eten samen een flinke maaltijd met wijn erbij voor twintig euro. Pieter heeft Horsmakreel en Greta varkensvlees, olijven, stuk taart en koffie toe.

En zo zijn we zaterdag dan hier in Armacao da Pera aanbeland op een voormalig voetbalveld, maar wel direct aan zee. Pieter loopt s’ morgens met koptelefoon op over het strand naar Albufeira. Wat later gaan we samen met de fiets een stuk  over de Ecovia naar Albufeira. We fietsen door een hotel wijk. Stikvol hotels, geen hond te zien hier. Nee, dan is het “ bij ons” gezelliger. 

Liefs van GrePi