Stephan 50 jaar

Regelmatig bloggen over ons wel en wee doen we niet. Wel als we met de camper op pad zijn. Dan willen we daar over vertellen. maar of we dat blijven doen weten we nog niet. Wellicht toch alleen maar Polarsteps. Maar, vooral ik , Pieter ben niet meer zo van dingen die moeten. En dat zal  de leeftijd wel zijn. Maar nu zijn er weer nieuwe ontwikkelingen bij ons die we toch willen delen met jullie. En het zijn ontwikkelingen die ook te maken hebben met onze camper toekomst.

Het is vrijdag 5 april 2024. De regen komt met bakken uit de lucht als wij al vroeg met de Dacia richting Sint Annaland rijden. Vandaag zou onze zoon Stephan 50 jaar zijn geworden. Greta heeft een houten herinnering bord  gemaakt en dat willen we aan "de boom" gaan bevestigen. Het was de bedoeling om met familie te gaan maar door dat wij vandaag nog weer andere afspraken hebben was dat niet eenvoudig te organiseren. Bovendien herdenken mag een ieder op zijn manier doen. En dat waarderen wij ook.

Onder aan de dijk parkeren we de auto. Maar door de overvloedige nattigheid kom ik, oude man, niet gemakkelijk tegen het talud op. Ik ben sneller weer beneden als naar boven. Maar goed, de lamme helpt de blinde en zo krijgen we het toch voor elkaar. Het bord zit aan de achterzijde van de boom zodat voorbijgangers niet worden afgeleid. Of het mag weten we niet maar ons gevoel is goed bij deze handeling.

Vervolgens koersen we na een lunch bij de Heerlijckheid Havenzicht (sinds 1749) naar Breda. Greta wil bij Medipoint een rollator en loopkrukken bestellen. Want mijn lieve vrouw gaat op 2 mei a.s. een nieuwe rechter heup krijgen. Haar dagelijkse pijn is van dien aard dat het niet meer aangenaam is. En na de operatie zijn die hulpmiddelen van groot belang. Naast natuurlijk de hulp van mij. In het ziekenhuis ben ik toch haar "coach" benoemd. De revalidatie, fysio enz. duurt een half jaar.

Dan op naar het Amphia ziekenhuis waar ik onder het mes ga bij de dermatoloog. Ik heb mij weer wat op de hals gehaald. En de dermatoloog vind het nodig de plek weg te halen. Helaas zit de plek wat dieper dan verwacht waardoor er twaalf hechtingen nodig zijn om de wond te dichten. Ik krijg de opdracht om mijn hoofd niet te draaien....en niet te bukken...en niet te stofzuigen. Nou dat laatste vind ik nou niet zo heel erg. Hoewel je zou kunnen zeggen: kan je vast oefenen man! Maar het is een opgave. De napijn is best fors en je wordt met een paracetamolletje naar huis gestuurd. Enfin, niet klagen er zijn ergere dingen.

Ook op mijn borst is nog een plekje weggehaald. Allebei staan ze op sterk water. Nu maar hopen dat het hierbij blijft.

 En zo kom ik dan weer op de camper terug. Ons plan was om nog voor 2 mei even weg te gaan. Maar dat wordt erg krap. De camper is nu bij de garage voor APK en een dakluik lekkage. En wat ze wellicht nog meer ontdekken.

Het viel mij wel wat tegen om na acht maanden weer achter het stuur te zitten. Was effe wennen.

Goed, dit was waarvan ik jullie op de hoogte wilde brengen. Met de hoop dat alles goed komt en we toch dit jaar nog de camper en ons zelf naar onbestemde verten kunnen brengen.

Liefs van GrePi